Jak widać z powyższego zestawienia, praktycznie wystarczy oziębić gazy poniżej 1500°K. Trudności, związane z otrzymaniem tlenku azotu przez „spalanie powietrza” na skalę techniczną, zostały przezwyciężone prawie równocześnie i niezależnie od siebie przez Birkelanda i Eydego w Norwegii (1902) oraz przez Mościckiego w Szwajcarii (1903).

Arsen nie jest pierwiastkiem zbyt rozpowszechnionym, choć nie można go zaliczać do rzadkich. Występuje niekiedy w stanie rodzimym w postaci masy krystalicznej, o budowie skorupowatej (,,kobalt skorupowy”), częściej jednak w połączeniu z siarką oraz metalami ciężkimi, zwłaszcza z grupy żelazowców. Do najczęściej spotykanych minerałów arsenowych należą: arsenopiryt (mispikiel) FeAsS, lóllingit FeAs2, chlo- antyt NiAs-2, nikielin NiAs, gersdorfit NiAsS, smaltyn C0AS2, kobaltyn CoAsS i in. Odmienną grupę minerałów arsenowych stanowią tzw. rudy płowe, będące połączeniami siarczków miedzi, srebra, rtęci z siarczkami arsenu, antymonu i bizmutu. Spotyka się też i naturalne siarczki arsenu, jak czerwonopomarańczowy realgar, AS4S4, i złocistożółty aury- pigment, As2S3. Znane one były już w starożytności i używane jako farby nieobcy był może starożytnym i arsen rodzimy. Nieco dokładniejsze wiadomości o nim spotyka się jednak dopiero w pismach Alberta Wielkiego (XIII w.), najznakomitszego przyrodnika średniowiecza.

Fluor daje się skroplić dopiero w bardzo niskich temperaturach, tworząc ciecz barwy bladożółtej o gęstości około 1,5 raza większej od wody. Fluor jest najczynniejszym spośród pierwiastków elektroujemnych. Łączy się on bezpośrednio ze wszystkimi innymi pierwiastkami prócz helowców, tlenu, chloru i azotu. Niektóre z nich, jak fosfor, arsen, antymon, siarka, oraz liczne metale reagują gwałtownie już w temperaturze 200°C lub niższej. Najodporniej zachowuje się diament ulegający działaniu fluoru dopiero około 700°C oraz złoto i metale z rodziny platynowców, ale i one zostają silnie nadgryzione w 500—600°C,

Ropa naftowa ma wartość opałową około 10 000 kcal/kg. Przeważnie rozdziela się ją przez destylację na szereg frakcji. Frakcja najlżejsza, destylująca poniżej 150°C, o gęstości około 0,7 g/’cm:1, nosi nazwę benzyny. Poddaje się ją jeszcze dalszemu rozfrakcjonowaniu na benzynę lekką i ciężką, czyli ligroinę, z których pierwszą używa się jako środka napędowego do motorów lotniczych i samochodowych, drugą zaś — przeważnie jako rozpuszczalnika tłuszczów i innych substancji organicznych. Druga frakcja ropy naftowej, przechodząca w granicach temperatur 150—300°C, stosowana jest pod nazwą nafty głównie do celów oświetleniowych. W granicach 300—350°C destylują oleje g az o v/ e, stosowane do napędu motorów Diesla. Z pozostałości wrzącej powyżej 350°C wyodrębnia się jeszcze przez destylację z parą wodną oleje ciężkie, stosowane jako smary. Przez silne oziębienie można ” je doprowadzić do częściowego zestalenia. Otrzymana masa krystaliczna, prawie bezbarwna, przeświecająca, nosi nazwę parafiny. Używa się jej głównie do wyrobu świec. Pozostała po destylacji reszta tworzy tzw. g u d r o n. Niekiedy prowadzi się destylację tylko do 350°C, pozostały zaś m a z u t stosuje się jako paliwo.

Na skalę laboratoryjną można otrzymać hydrazynę również przez działanie na mocznik podchlorynem w środowisku zasadowym: co(Nn2)2 + ocr + 2on – = NJB nao + cr + co2_. Powstaje ona też z amoniaku podczas wyładowań elektrycznych pomiędzy elektrodami niklowymi pod ciśnieniem ok. 90 mm Hg.

Przez działanie w odpowiednim stosunku wagowym siarką na fosfor w stanie stopionym lub też w roztworze dwusiarczku węgla otrzymać można cztery różne siarczki fosforu o składzie wyrażonym wzorami: P4S3, P4S5, P4S7 i P4Sm- Przekrystalizowane z odpowiednich rozpuszczalników tworzą one w stanie czystym kryształy barwy żółtej. W zwykłej temperaturze na powietrzu są dość trwałe ostatnie dwa pod wpływem wilgoci powoli ulegają hydrolizie, wskutek czego czuć je siarkowodorem w wyższej temperaturze spalają się na P2O3 i SO2. Bez dostępu powietrza dają się destylować bez rozkładu w 400—500″ C. Znajdują zastosowanie do przeprowadzania tlenowych połączeń organicznych (alkoholi, eterów, ketonów i in.) w odpowiednie tiozwiązki. Pierwszy z nich jest stosowany do wyrobu zapałek, zapalających się przez potarcie o jakąkolwiek szorstką powierzchnię.

Zastosowanie prawa działania mas do tej równowagi wielofazowej (§ 46) daje: [COi] = K dla t = const. Każdej temperaturze odpowiada ściśle określone ciśnienie cząstkowe CO2 w fazie gazowej, będącej w stanie równowagi z tlenkiem i nierozlożonym węglanem. Ciśnienie to nosi nazwę prężności rozkładowej węglanu. Ponieważ rozkład węglanów wymaga doprowadzenia ciepła z zewnątrz, ich prężność rozkładowa rośnie więc ze wzrostem temperatury. Temperaturę, w której osiągnie ona wysokość jednej atmosfery, nazywa się temperaturą rozkładu. Dla węglanu wapniowego prężność rozkładowa ma w różnych temperaturach wartości podane w tablicy 57.

Jako związki zawierające azot na niższym stopniu utlenienia w porównaniu z kwasem azotowym, kwas azotawy i azotyny zachowują się w wielu przypadkach jako substancje odtleniające, przechodząc przy tym w kwas azotowy lub azotany. Nadmanganian w kwaśnym roztworze wskutek odtlenienia odbarwia się tak łatwo, że z ilości zużytego odczynnika można wnioskować o ilości azotynu w roztworze: – 2Mn07 + GNOI + 6H+ = 5NOJ + 2Mn2+ + 3H20.

Płomieniem nazywa się przestrzeń wypełnioną gazami, rozgrzanymi do temperatury świecenia na skutek zachodzącej w nich reakcji. Chodzi tu najczęściej o reakcje łączenia z tlenem. Zjawisko płomienia obser- wuje się jednak nieraz także w innych reakcjach, w których tlen nie bierze udziału (np, spalanie fosforu w strumieniu chloru). Natomiast substancje nielotne, tworzące podczas utleniania produkty również nielotne, spalają się bez płomienia, pomimo że mogą się przy tym wydzielać nawet bardzo znaczne ilości ciepła (np. spalanie magnezu).

Arsen tworzy ze wszystkimi fluorowcami związki typu AsX3. Z cala pewnością znany jest również pięciofluorek, ASF5, i tlenofluorek, ASOF3.- Pięciofluorek arsenu z fluorkami metali jednowarteściowych tworzy sole o wzorze MAsFg (sześciofluoroarseniany). Istnienie innych pięciohalogenków, jak AsClj i AsJ, jest sprawą nierozstrzygniętą. Jeżeliby one mogły istniteć, byłyby w każdym razie związkami bardzo nietrwałymi. Pięciobromek arsenu jest natomiast nieznany. Ważniejsze własności fizyczne halogenków arsenu podaje tablica 51.

Jest to kwas bardzo słaby (Kt = 6 10“JO). Sole jego, zwane arsenina- mi, przeważnie się w wodzie nie rozpuszczają. Wzory ich wywodzą się najczęściej od kwasu metaarsenawego. Rozpuszczalne arseniny litow- ców są trudne do otrzymania w stanie krystalicznym. Arsenin miedziowy, Cu(As02)2, jak i połączenie jego z octanem miedziowym, Cu(CH3COO)-2 – 3CU(AS03)2, używane były dawniej jako farby zielone (zieleń Schee 1 e g o lub zieleń szwajnfurcka).

Jako proces endotermiczny dysocjacja jest tym dalej posunięta, im wyższa temperatura: w 185°C stopień dysocjacji osiąga 50°/o, powyżej 300°C jest ona praktycznie całkowita.

Jest to gaz bezbarwny, o charakterystycznym zapachu, skraplający się w 8°C, silnie trujący, stosowany podczas pierwszej wojny światowej jako bardzo niebezpieczny gaz bojowy.

Bezpośrednie spalanie naturalnych materiałów opałowych należy uważać w pewnym sensie za gospodarkę rabunkową. Można z nich bowiem otrzymać wiele cennych związków, które podczas spalania zostają bezpowrotnie stracone. W celu rocjonalnego wykorzystania poddaje się paliwo naturalne ogrzewaniu do wyższych temperatur bez dostępu powietrza. Proces ten znany jest pod niezupełnie trafną nazwą suchej destylacji lub destylacji rozkładowej węgla. Stosuje się go przede wszystkim do różnych rodzajów węgla kamiennego oraz drewna, lecz także, choć w mniejszym zakresie, do węgla brunatnego. Palne zaś składniki łupków bitumicznych mogą być w ogóle zużytkowane tylko za pośrednictwem suchej destylacji.