Fluor daje się skroplić dopiero w bardzo niskich temperaturach, tworząc ciecz barwy bladożółtej o gęstości około 1,5 raza większej od wody. Fluor jest najczynniejszym spośród pierwiastków elektroujemnych. Łączy się on bezpośrednio ze wszystkimi innymi pierwiastkami prócz helowców, tlenu, chloru i azotu. Niektóre z nich, jak fosfor, arsen, antymon, siarka, oraz liczne metale reagują gwałtownie już w temperaturze 200°C lub niższej. Najodporniej zachowuje się diament ulegający działaniu fluoru dopiero około 700°C oraz złoto i metale z rodziny platynowców, ale i one zostają silnie nadgryzione w 500—600°C,
Szczególnie energicznie reaguje fluor z wodorem. Mieszanina tych gazów wybucha gwałtownie nawet w temperaturze ciekłego powietrza. Fluor odbiera też wodór innym pierwiastkom z ich związków, wydzielając tamte w stanie wolnym. W ten sposób ulegają gwałtownie rozkładowi chlorowodór, bromowodór, amoniak, a także woda. Wydzielający się w tym ostatnim przypadku tlen zawiera znaczne ilości ozonu. Reakcjom tym towarzyszy wywiązywanie się dużych ilości ciepła, gdyż powstający podczas nich fluorowodór jest związkiem silnie egzotermicznym: H2 + Fa = 2HF + 2 64,45 kcal.
Łączenie się fluoru z wodorem może być też przeprowadzone bez wybuchu w specjalnym palniku składającym się z dwóch współosiowych rur miedzianych, podobnie jak palnik tlenowodorowy (rys. 12). Rurą wewnętrzną dopływa wodór, zewnętrzną — fluor. Palnik taki pozwala osiągnąć temperaturę do 4000°C.