Związki tlenowe jodu, tak pod wzglądem ich składu, jak i trwałości, odbiegają dosyć znacznie od związków innych chlorowców. Natomiast kwasy tlenowe jodu stanowią pod wieloma wzglądami analogi odpowiednich kwasów bromu i chloru.
Nazwy kwasów beztlenowych otrzymuje się łącząc nazwę odpowiedniego pierwiastka lub grupy atomowej (rodnika) z zakończeniem -wodorowy za pomocą łącznikowego o (kwas chlorowodorowy, cyjanowodorowy). Nazwy odpowiednich soli przyjmują końcówkę -ek (chlorek, cyjanek).
Mieszanina gazowego chloru z wodorem może być przechowywana w zwykłej temperaturze i bez dostępu światła przez czas nieograniczenie długi bez żadnej dostrzegalnej zmiany. Wystarczy jednak wystawić ją na chwilę na bezpośrednie działanie światła słonecznego, by nastąpiło gwałtowne połączenie tych pierwiastków na chlorowodór, pod względem siły wybuchu niewiele ustępujące eksplozji gazu piorunującego: H2 -1- Cl = […]
Destylacja rozkładowa drewna, mająca na celu otrzymywanie węgla drzewnego i smoły, uprawiana była sposobem prymitywnym już od bardzo dawna. Powstające przy tym lotne produkty uchodziły bezużytecznie w powietrze. W nowoczesnych zakładach przemysłowych prowadzi się suchą destylację drewna w retortach żelaznych, umożliwiających chwytanie tych produktów. W wyniku procesu prowadzonego zwykle w 400—500°C otrzymuje się w stosunku […]
Najważniejsza dla technicznego otrzymywania jodu jest jego zawartość w saletrze chilijskiej w postaci jodanu sodowego lub wapniowego, NaJOa lub Ca(JC>3)2, oraz nadjodanu sodowego, NaJO/„ dochodząca do 4 g jodu na 1 kg.
Fluorowce tworzą pomiędzy sobą związki wymienione w tablicy 37. Są to przeważnie gazy lub ciecze łatwo lotne o przenikliwym drażniącym zapachu. Powstają przez bezpośrednie łączenie pierwiastków, przy czym wydzielają się niewielkie ilości ciepła. Wzajemne powinowactwo fluorowców nie jest więc wielkie i związki międzyhalogenowe są niezbyt trwałe, ale żaden z nich nie ma własności wybuchowych.
Wodorosiarczyny mają też zdolność przyłączania się do substancji organicznych, przeprowadzając je w związki łatwo rozpuszczalne. Ta zdolność jest wykorzystana do otrzymywania czystej celulozy (błonnika) z drewna przez rozpuszczenie ligniny w roztworze wodorosiar- czynu wapniowego, Ca(HSC>3)2 (tzw. celuloza siarczynowa). Lignina towarzyszy zawsze celulozie w drewnie. Otrzymane w tym procesie tzw. ługi pocelulozowe, zawierające obok niezużytego siarczynu […]
W 0°C pod ciśnieniem 1 atmosfery 1 litr wody pochłania 525 1 gazu, w temperaturze pokojowej około 450 1. W 15°C roztwór nasycony zawiera 42,7°/o HC1. Gęstość roztworu rośnie wraz z zawartością gazu można więc z gęstości określić jego stężenie posiłkując się tablicą 35.
Głównym źródłem azotu jest atmosfera ziemska, w której azot, jak wspomniano, stanowi w dolnych warstwach okrągło 78 %> na objętość lub 75,5%> na wagę. Znacznie mniejszą ilość azotu spotyka się w stałej skorupie ziemskiej, głównie w postaci soli kwasu azotowego. Azotan wapniowy, Ca(NOa)2, tworzy się w niewielkich ilościach w glebie na skutek działania śladów tlenków […]
Najprostsza metoda do określania liczby atomów wchodzących w skład cząsteczki gazu polega na oznaczeniu stosunku ciepła właściwego pod stałym ciśnieniem cp do ciepła właściwego w stałej objętości cv (Y — cp/cv). Z teorii kinetycznej gazów wynika, że dla gazów jednoatomowych stosunek ten powinien wynosić 5/3 = 1,667, dla dwu- atomowych — 7/5 = 1,40, dla […]
Ciekawe zjawiska dają się zaobserwować podczas ogrzewania siarki ciekłej. Jasnożółta i ruchliwa bezpośrednio powyżej temperatury topnienia, ciemnieje ona począwszy od 160°C i staje się coraz bardziej lepka. W 200°C lepkość jest już tak znaczna, że siarka nie wylewa się z naczynia po przechyleniu go otworem na dół. Powyżej 250°C lepkość znów stopniowo maleje, tak iż […]
Pierwszy z tych związków otrzymywać można działając stężonym kwasem siarkowym na chloran potasowy: 3KC103 + 3H2S04 = 3 KUSO, + HC104 -f H20 + 2C10a. Metoda techniczna jego otrzymywania polega na redukcji chloranów dwutlenkiem siarki w roztworze kwasu siarkowego, ewentualnie z dodatkiem NaCl.
Bizmut należy do pierwiastków rzadszych. Występuje niekiedy w postaci rodzimej obok kobaltu, ołowiu lub srebra. Poza tym większe znaczenie, jako substancje wyjściowe do otrzymywania preparatów bizmutu, mają: siarczek bizmutawy, Bi2S3 (bizmutyn, błyszcz bizmutowy), oraz szereg siarczków podwójnych z miedzią, ołowiem i srebrem tlenek Bi203 (ochra bizmutowa) i zasadowy węglan, (BiO)2CO:i (szpat bizmutowy). Głównymi miejscami występowania […]
