Fluorowce tworzą pomiędzy sobą związki wymienione w tablicy 37. Są to przeważnie gazy lub ciecze łatwo lotne o przenikliwym drażniącym zapachu. Powstają przez bezpośrednie łączenie pierwiastków, przy czym wydzielają się niewielkie ilości ciepła. Wzajemne powinowactwo fluorowców nie jest więc wielkie i związki międzyhalogenowe są niezbyt trwałe, ale żaden z nich nie ma własności wybuchowych.
Związki fluoru z innymi fluorowcami zdradzają dużą aktywność chemiczną. Atakują szkło, reagują z tlenkami metali, jak MgO, CaO, A1203 i in. Wskutek tego są trudne do badania.
Na nieco większą uwagę zasługują chlorki jodu. Pierwszy z nich JC1 istnieje w dwóch odmianach: jako trwały chlorek a, tworzący rubinowo- czerwone igły o tt. 27,17°C, oraz jako nietrwała odmiana fł, krystalizująca w postaci czerwonobrunatnych płytek układu rombowego o tt. 13,92°C. Z nadmiarem chloru JC1 tworzy trójchlorek JCI3, substancję stałą o gęstości 3,11 g/cm3.
Zarówno chlorek, jak trójchlorek rozpuszczają się w wielu cieczach organicznych, a także w ciekłym amoniaku i dwutlenku siarki. W dwu ostatnich rozpuszczalnikach powstają roztwory przewodzące prąd elektryczny. Dowodzi to, że chlorki jodu są częściowo zdysocjowane na jony. Należy je więc zaliczyć do soli elektrododatniego jodu jedno- lub trójwartościowego, o których wspomniano już w paragrafie poprzednim.