Chlorek bizmutawy, BiCl3 powstaje nie tylko podczas rozpuszczania tlenku w kwasie solnym, lecz może być też otrzymany przez działanie wody królewskiej na bizmut i następne odparowanie roztworu. Sól bezwodna tworzy bezbarwne kryształy układu regularnego o gęstości 4,75 g/cm3, topiące się w 232°C, wrzące w 447°C. Z małą ilością wody tworzy hydrat BiClg H20, większe ilości hydroiizują go na tlenochlorek, BiOCl (chlorek bizmutylu), substancję stałą, krystaliczną, prawie nierozpuszczalną w wodzie. Z chlorkami litowców BiCl3 tworzy sole kompleksowe o wzorach ogólnych MBiCbJ i M JfBiCls] (cztero- i pięciochlorobizmutyny).
Bromek bizmutawy, BiBrg, barwy żółtej (d = 5,60 g/cm3, tt. = 218°C, tw. 453°C) zachowuje się całkiem podobnie jak chlorek. Pod wpływem wody przechodzi w biały tlenobromek BiOBr.
Jodek bizmutawy, BiJ3, otrzymuje się na gorąco przez bezpośrednie łączenie jodu ze sproszkowanym bizmutem. Sublimujący w strumieniu suchego dwutlenku węgla jodek osadza się w chłodniejszych częściach aparatury w postaci czarnych łusek o połysku metalicznym. Otrzymany przez działanie jodku potasowego na roztwór soli bizmutawej, strąca się jako osad, nieznacznie tylko rozpuszczalny w wodzie. Hydrolizie ulega powoli, przechodząc w ceglastoczerwony tleno- jodek, BiOJ.
Z nadmiarem jodków litowców jodek bizmutawy tworzy cztero- jodobizmutyny, MBiJ/J, sole kwasu jodobizmutawego, otrzymanego w stanie wolnym w postaci krystalicznego hydratu, H[BiJ4] 4H20. Kwas jodobizmutawy znajduje zastosowanie w chemii analitycznej, gdyż tworzy trudno rozpuszczalne sole ze wszystkimi niemal alkaloidami, naturalnymi zasadami pochodzenia roślinnego, działającymi przeważnie silnie trująco (chinina, strychnina, kokaina, nikotyna i in.). Niektóre z tych soli, np. sól oksychinoliny, C9H0(OH)NH [BiJ4], mogą też służyć do ilościowego oznaczania bizmutu.
Azotan bizmutawy, Bi(NC>3)3, otrzymuje się zwykle przez rozpuszczenie bizmutu w ciepłym 20%-owym kwasie azotowym: Bi + 4HN03 = Bi{N03)3 + NO + 2HaO.