Ciężar cząst. 43,032, tt. = —80°C, tw. <= -j-35,7°C, dc = 1,126 g/cm3. Również i ten związek azotu z wodorem otrzymany został po raz pierwszy przez Curtiusa z bardziej złożonych połączeń organicznych. Obecnie wytwarza się go (a właściwie jego sól, azydek sodowy) według Wislicenusa przez działanie podtlenku azotu na amidelt sodowy: STaKTHs + OXo = NaX, + 11,0.
Utworzona woda reaguje natychmiast z dalszą cząsteczką amidku, tak iż połowa amidku rozkłada się bezużytecznie: ISaNIŁ -r HaO = łSTaOH + XII3.
Do roztworu azydku dodaje się rozcieńczonego kwasu solnego lub siarkowego i oddestylowuje uwolniony kwas azotowodorowy, z którego następnie usuwa, się resztę wody za pomocą bezwodnego chlorku wapniowego.
Jest to ciecz bezbarwna, ruchliwa, nieco cięższa od wody, o bardzo niemiłej woni. Z wodą miesza się w każdym stosunku. Roztwory wodne mają charakter słabo kwaśny. Pary HN3 silnie drażnią błony śluzowe dróg oddechowych i mogą powodować przejściową utratę wzroku oraz omdlenia. W zetknięciu z płomieniem wybuchają nader gwałtownie, rozpadając się na pierwiastki, przy czym wydzielają się znaczne ilości ciepła: – 2H5TS = 3X2 + H2 -j 141,8 kcal.
Obchodzenie się z bezwodnym kwasem azotowodorowym, a także ze stężonymi jego roztworami wymaga więc bardzo wielkiej ostrożności. Znacznie trwalsze są jego roztwory rozcieńczone, ale i one łatwo ulegają działaniu wielu odczynników. Substancje utleniające, w szczególności jod, utleniają go na azot: – 2HN3 -b J2 3X2 – 2IIJ.
W obecności rozdrobnionej platyny następuje katalityczny rozpad według równania: – 3HN3 = 4N2 – XII,. Podczas przepuszczania prądu elektrycznego przez roztwór HN3 lub azydków wydziela się na anodzie wolny azot.