Ciekawe zjawiska dają się zaobserwować podczas ogrzewania siarki ciekłej. Jasnożółta i ruchliwa bezpośrednio powyżej temperatury topnienia, ciemnieje ona począwszy od 160°C i staje się coraz bardziej lepka. W 200°C lepkość jest już tak znaczna, że siarka nie wylewa się z naczynia po przechyleniu go otworem na dół. Powyżej 250°C lepkość znów stopniowo maleje, tak iż około 400°C ciekła siarka odzyskuje poprzednią ruchliwość, nie powraca jednak do dawnej barwy. Wreszcie w 444,6°C pod normalnym ciśnieniem siarka wrze.
Oziębiając szybko ogrzaną do wysokiej temperatury ciekłą siarkę przez wlanie jej cienkim strumieniem do zimnej wody, otrzymuje się masę miękką, bezpostaciową, dającą się formować i rozciągać na podobieństwo plasteliny. Jest to tzw. siarka plastyczna. Składa się ona z mieszaniny obu odmian siarki bezpostaciowej. Im wyższa była temperatura ciekłej siarki przed ostudzeniem, tym więcej siarka plastyczna zawiera odmiany S. Tak samo jak inne rodzaje siarki bezpostaciowej, siarka plastyczna po jakimś czasie przechodzi w siarkę «.
Pomiar gęstości pary siarki w niższych temperaturach wskazuje na wzór cząsteczki Sg. Ze wzrostem temperatury przeciętny ciężar cząsteczkowy maleje wskutek rozpadu cząsteczek ośmioatomowych na prostsze, przypuszczalnie sześcio- (może cztero-), a dalej na dwuatomowe, które wreszcie około 2000°C rozszczepiają się na pojedyncze atomy.
W związku z tą zmianą wielkości cząsteczki podczas ogrzewania lub oziębiania następuje też zmiana barwy pary siarki: w pobliżu temperatury wrzenia siarki para jest pomarańczowożółta, potem nieco czerwienieje, począwszy zaś od 650°C ma barwę słomkowożółtą.