Drugą odmianę alotropową węgla — grafit — spotyka się w przyrodzie w ilościach daleko większych. W niektórych krajach, jak np. na Cejlonie, Madagaskarze, we wschodniej Syberii, w Stanach Zjednoczonych, występują znaczne pokłady tego minerału. Mniejsze znaczenie mają złoża europejskie. Najbardziej znane z nich położone są koło Passau na pograniczu Bawarii i Austrii. W pokładach tych grafit występuje niekiedy w postaci kryształów kształtu sześciokątnych blaszek barwy ciemnoszarej z połyskiem metalicznym, o wyraźnie zaznaczonej łupli- wośći w kierunku równoległym do podstawy. Częściej jednak tworzy on masy zbite, ziemiste lub o strukturze łuskowa tej. Pod względem własności fizycznych jest zupełnie niepodobny do diamentu. Jest znacznie lżejszy, nieprzezroczysty, bardzo miękki, tłusty w dotyku i mażący. W odróżnieniu od diamentu jest dość dobrym przewodnikiem ciepła i prądu elektrycznego.
W kryształach grafitu każdy atom węgla jest otoczony przez trzy inne położone dokoła niego w tej samej płaszczyźnie w odległości prawie tej samej, co w diamencie (1,45 A). Powstają w ten sposób w krysztale grafitu płaszczyzny gęsto obsadzone atomami układającymi się w regularne sześciokąty. Płaszczyzny te położone są w odległości przeszło dwukrotnie większej (3,345 A) jedna nad drugą w ten sposób, że nad środkiem każdego sześciokąta w jednej płaszczyźnie położony jest atom węgla w płaszczyźnie sąsiedniej (rys. 103). Taka budowa grafitu tłumaczy zarówno jego przynależność do układu heksagonalnego, jak i wybitną łupliwość wynikającą z małej spójności pomiędzy sąsiednimi płaszczyznami sieci przestrzennej.