Pod względem własności chemicznych brom jest bardzo zbliżony do chloru. Łączy się bezpośrednio prawie ze wszystkimi pierwiastkami prócz helowców, tlenu, azotu, węgla i pewnych metali. Niektóre z tych reakcji (z fosforem, arsenem, antymonem, a także z potasem) przebiegają z towarzyszeniem zjawisk, przypominających reakcje spalania. Na ogół jednak brom zdradza znacznie mniejszą aktywność chemiczną niż chlor. Uderzająca jest szczególnie odporność sodu i magnezu wobec bromu w zwykłej temperaturze, zwłaszcza jeśli zestawi się ją z gwałtownością reakcji potasu z bromem. Również i niektóre metale szlachetne zachowują się wobec bromu inaczej niż wobec chloru. Złoto przechodzi wprawdzie gładko w bromek, AuBr3, platyna jednak zachowuje się biernie.
Reakcja z wodorem przebiega dopiero w wyższych temperaturach z umiarkowaną szybkością: H2 + Br2 = 2HBr + 2 7,3 kcal. Utleniające, a tym samym i bielące działanie bromu jest słabsze niż chloru. Wobec mniejszego powinowactwa bromu do innych pierwiastków zrozumiała jest zdolność rugowania bromu z jego związków przez chlor, Z reakcji tej robi się użytek w technice do otrzymywania bromu, a także w laboratoriach analitycznych do wykrywania związków bromu. Wolny brom jest bowiem łatwy do rozpoznania po charakterystycznym zapachu, a także po brunatnym zabarwieniu roztworów w chloroformie lub dwusiarczku węgla. Roztwór, badany na obecność bromków, zadaje się kroplami wodą chlorową i mocno skłóca z kroplą chloroformu lub CS2. Brunatne zabarwienie fazy niewodnej świadczy o obecności bromków w roztworze badanym. W technice używa się znacznych ilości bromu do fabrykacji barwników syntetycznych oraz niektórych preparatów leczniczych.