Spotykany w przypadku fosforu stosunek dwu odmian altropowych pierwiastka nazywa się monotropią, obserwowany zaś u siarki — encm- cjotropią. Trzecią dokładnie zdefinowaną odmianę, zwaną fosforem czarnym lub metalicznym, otrzymał Bridgman przez ogrzewanie białego fosforu bez dostępu powietrza pod ciśnieniem 12 000 at do 200°C. Jest to substancja stała o barwie szarej i połysku metalicznym. Krystalizuje w układzie rombowym. Jest znacznie gęstsza od obu pozostałych odmian (d = 2,70 g/cm3), przewodzi nieźle ciepło i prąd elektryczny.
Chemicznie jest jeszcze mniej czynna. Stosunek, czarnego fosforu do innych odmian nie został jeszcze całkowicie wyjaśniony. Zastosowanie fosforu. Ze względu na łatwą zapalność fosfor biały był stosowany do wyrobu zapałek. Główki tych zapałek fosforowych zawierały obok białego fosforu siarkę i chloran potasowy (lub też saletrę i minię) w celu uchronienia fosforu od utlenienia na powietrzu pociągnięte były warstwą kleju. Przez ogrzanie, wywołane potarciem główki o lada szorstką powierzchnię, fosfor ulegał zapaleniu. Ze względu na trujące własności fosforu wyrób tych zapałek w większości krajów europejskich został prawnie zakazany. Powszechnie używane zapałki współczesne, tzw. szwedzkie (pierwsza fabryka takich zapałek została uruchomiona w Jónkóping w połowie ubiegłego stulecia), nie zawierają już wcale fosforu. W skład masy ich główek wchodzi siarczek antymonawy jako substancja łatwopalna, chloran potasowy, dostarczający tlenu, i klej. Jedynie szorstka powierzchnia pudełek, służąca do pocierania zapałek, zawiera nieco czerwonego fosforu, zmieszanego z tłuczonym szkłem i dwutlenkiem manganu. Wskutek ogrzania, wywołanego potarciem zapałki o tę powierzchnię fosfor się zapala i płomień przenosi się na główkę zapałki. Dla lepszego palenia się drewienka zapałek — sporządzane zazwyczaj z miękkiego drewna osikowego lub lipowego — przepojone są parafiną, jak również fosforanem sodowym, a to w celu zapobieżenia ich żarzeniu po zdmuchnięciu płomienia.