Ze względu na występowanie w stanie rodzimym siarka znana była człowiekowi już od czasów najdawniejszych. Odgrywała bardzo dużą rolę w teoretycznych spekulacjach alchemików średniowiecznych. Za pierwiastek została uznana dopiero przez Lavoisier a.
Otrzymywanie siarki polega na uwolnieniu od towarzyszących jej w pokładach minerałów przez wytapianie. Na Sycylii, która aż do roku 1914 była głównym producentem siarki dla rynku światowego, skały siarkonośne ładuje się do wózków o perforowanym dnie, które wprowadza się do rodzaju tunelu, ogrzewanego powyżej temperatury topnie- nia siarki (około 120°C). Stopiona siarka wycieka przez otwory w dnie wózków i przez kanały spływa do form.
Tak otrzymaną siarkę surową poddaje się jeszcze destylacji w celu oczyszczenia, kierując parę do specjalnych komór kamiennych. Pierwsze porcje pary, wchodzące do komór zimnych, kondensują się i osadzają na ściankach w postaci subtelnego proszku („kwiat siarczany”). Gdy komory ogrzeją się już powyżej temperatury topnienia, siarka skrapla się na dnie skroploną siarkę wlewa się do form drewnianych uzyskując odlewy w postaci grubych lasek/
Bardzo pomysłowa metoda wydobycia siarki stosowana jest do eksploatacji pokładów amerykańskich (metoda F r a s h a). Złoża siarki leżą tam na głębokości około 240 m pod powierzchnią ziemi, pokryte grubą warstwą wodonośnego piasku.
Eksploatacja ich normalnymi metodami górniczymi była więc bardzo utrudniona. W celu wydobycia siarki na powierzchnię do pokładów siarkonośnych przeprowadzono poczwórne współosiowe rury stalowe (rys. 88). Przez zewnętrzną rurę takiego urządzenia doprowadza się pod ciśnieniem wodę ogrzaną do 160°C, która powoduje stopienie siarki. Wtłaczane zaś równocześnie środkową rurą sprężone powietrze porywa stopioną siarkę i wydobywa ją na powierzchnię. Siarka otrzymywana z pokładów amerykańskich jest, jak na produkt techniczny, bardzo czysta (99,6tl/o) i nie wymaga dalszego oczyszczania.