Redukcja tlenku arsenowego

Gęstość pary w 80O°C odpowiada wzorowi podwojonemu AsO ze – wzrostem temperatury stopniowo maleje na skutek coraz dalej posuniętej dysocjacji na cząsteczki pojedyncze. Dysocjacja jest całkowita powyżej 1800°C.

Struktura cząsteczki As/,Ofi przedstawia się w ten sposób, że 6 atomów tlenu zajmuje naroża regularnego ośmiościanu, 4 atomy arsenu zaś położone są nad środkami 4 naprzemianległych ścian ośmiościanu (rys. 105). Jest ona podobna do struktury P, (§ 195).

W przeciwieństwie do tlenków fosforu arszenik dość łatwo ulega działaniu czynników redukujących i wydziela wolny arsen. Na redukcji związków arsenu węglem polega próba Berzeliusa na obecność arsenu. Substancją badaną przysypuje się w probówce sproszkowanym węglem i ogrzewa. Powstający wskutek redukcji wolny arsen osadza się na chłodnych ściankach probówki w postaci czarnego lustra. Parę arsenu można także rozpoznać po charakterystycznym zapachu przypominającym czosnek.

Redukcję tlenku arsenowego można przeprowadzić także i w roztworze (na drodze „mokrej”), najlepiej chlorkiem cynawym w obecności stężonego kwasu solnego: As.Oa + 3SnClg -f 61101 = 3HsO + 3SnCl4 + 2 As

(próba Bettendorf f a na arsen). Arsen wydziela się przy tym w postaci czarnobrunatnego osadu, który dawniej uważano za osobną odmianę alotropową (arsen brunatny, por. § 200).

Z drugiej strony działaniem substancji utleniających, jak stężony kwas azotowy, jod w roztworze zasadowym i in., trójtlenek arsenu może być przekształcony w kwas arsenowy, wywodzący się od arsenu pię- ciowartościowego, wywiera więc i działanie redukujące.