Mieszanina kwasów wielotionowych zawierająca 3—6 atomów siarki powstaje przez wpuszczanie siarkowodoru na zimno do stężonego wodnego roztworu kwasu siarkawego. Otrzymuje się przy tym ciecz, w cienkich warstwach przeświecającą czerwono, w grubych nieprzeźroczystą, z powodu występowania bardzo subtelnej zawiesiny wolnej siarki. Ciecz ta znana jest pod nazwą „cieczy Wackenrodera”. Przez częściowe odparowanie wody roztwory kwasów wielotionowych dają się nieco stężać, nie udało się jednak dotychczas otrzymać ich w stanie wolnym. Mechanizm ich powstawania w cieczy Wackenrodera nie jest całkowicie wyjaśniony. Sole ich, wielotioniany, są natomiast dość dobrze znane. Wszystkie mają charakter soli obojętnych i są w wodzie łatwo rozpuszczalne. Czterotionian powstaje, jak wspomniano w poprzednim paragrafie, przez działanie jodu na tiosiarczan.
Wyższe kwasy wielotionowe, zawierające do 12 lub nawet więcej atomów siarki, tworzą się w reakcji wielosiarczków wodoru z kwasem chlorosulfonowym w roztworze eterowym w —78°C: – 2II03SC1+ IIsSi = IIaS j 20e 4 HCl(a = 2—7), albo też z kwasów wielotiosiarkowych przez utlenianie (5 157) lub wreszcie przez reakcję tych kwasów z dwuchlorkami wtelosiarki {§ 159): – 2H03SSftH -}- ClSmCl = H03S,r03II + 2IIC1 < = 2n + 2T w, = 8-12).
Poszczególne człony tego szeregu związków mogą być oddzielone od siebie w postaci soli potasowych za pomocą metod chromatograficznych. Budowę kwasu dwutionowego przyjmuje Mendelejew jako połączenie dwu grup sulfonowych: H0S02 SCbOH. W kwasach wielotionowych grupy te są połączone łańcuchem z odpowiedniej liczby atomów siarki: no 80—S—S … —S—SO OH.