Ropa naftowa ma wartość opałową około 10 000 kcal/kg. Przeważnie rozdziela się ją przez destylację na szereg frakcji. Frakcja najlżejsza, destylująca poniżej 150°C, o gęstości około 0,7 g/’cm:1, nosi nazwę benzyny. Poddaje się ją jeszcze dalszemu rozfrakcjonowaniu na benzynę lekką i ciężką, czyli ligroinę, z których pierwszą używa się jako środka napędowego do motorów lotniczych i samochodowych, drugą zaś — przeważnie jako rozpuszczalnika tłuszczów i innych substancji organicznych. Druga frakcja ropy naftowej, przechodząca w granicach temperatur 150—300°C, stosowana jest pod nazwą nafty głównie do celów oświetleniowych. W granicach 300—350°C destylują oleje g az o v/ e, stosowane do napędu motorów Diesla. Z pozostałości wrzącej powyżej 350°C wyodrębnia się jeszcze przez destylację z parą wodną oleje ciężkie, stosowane jako smary. Przez silne oziębienie można ” je doprowadzić do częściowego zestalenia. Otrzymana masa krystaliczna, prawie bezbarwna, przeświecająca, nosi nazwę parafiny. Używa się jej głównie do wyrobu świec. Pozostała po destylacji reszta tworzy tzw. g u d r o n. Niekiedy prowadzi się destylację tylko do 350°C, pozostały zaś m a z u t stosuje się jako paliwo.
Poszczególne frakcje otrzymane z destylacji ropy naftowej nie stanowią substancji jednorodnych, lecz mieszaniny kilku lub kilkunastu związków o zbliżonych temperaturach wrzenia.
Często poddaje się ropę lub poszczególne jej frakcje tzw. krakingowi, który polega na ogrzewaniu w stanie ciekłym pod ciśnieniem 40—70 at lub w stanie gazowym pod ciśnieniem 5—7 at do 500—600°C. Cząsteczki węglowodorów bardziej złożone ulegają przy tym częściowemu rozpadowi na cząsteczki mniejsze, wskutek czego wzrasta wydajność frakcji lekkich, przede wszystkim benzyny, mającej największe znaczenie techniczne. Powstają też pewne ilości olejów ciężkich, koksu oraz gazów. Podlegają one osobnej przeróbce.