Mniejsza trwałość hydroksyloaminy w porównaniu z amoniakiem ujawnia się także i w jej zachowaniu wobec kwasu azotawego. Azotyn amonowy rozpada się na azot i wodę dopiero po podgrzaniu (§ 167). Hydroksyloamina natomiast pod wpływem kwasu azotawego ulega rozkładowi w szybkim tempie już w zwykłej temperaturze według analogicznego równania, z tą tylko różnicą, że zamiast azotu tworzy się podtlenek azotu: NH20H + UNO, = Nd) + 2HaO.
Pośrednio powstaje przy tym kwas podazotawy, HON NOH, który można wyodrębnić w postaci soli srebrowej przez dodanie w odpowiedniej chwili azotanu srebrowego i kwasu octowego.
Budowę hydroksyloaminy przedstawia wzór. Można ją uważać za pierwszy produkt utlenienia amoniaku, w którym azot występuje formalnie w stopniu utlenienia — 1. Wynika stąd, że powinna ona mieć własności utleniające. Istotnie, świeżo strącony wodorotlenek żelazawy, Fe(OH)2, utlenia się na wodorotlenek żelazowy, Fe(OH)a, hydroksyloamina zaś przechodzi gładko w amoniak. Znacznie częściej jednak zarówno sama hydroksyloamina, jak i jej sole działają jako silny środek redukujący. Z soli metali szlachetnych, jak np. złota i srebra, wydzielają się wolne metale sole miedziowe redukują się na tlenek mied2iawy, który wytrąca się w postaci czerwonego osadu CuaO. W charakterze środka redukującego hydroksyloamina w postaci soli znajduje nieraz zastosowanie w pracach laboratoryjnych.