Główną rodzinę grupy V tworzą pierwiastki: azot N, fosfor P, arsen As, antymon Sb i bizmut Bi. Podobieństwo ich pod względem chemicznym wynika z jednakowej struktury ich najwyższych poziomów elektronowych. Poziomy te u wszystkich wymienionych pierwiastków zawierają układ elektronów s2p2. Wobec tego, że do konfiguracji właściwej helowcom brak im aż trzech elektronów, skłonność do tworzenia jonów ujemnych przez przyłączanie elektronów jest u tych pierwiastków niewielka, tym mniejsza, im wyższa jest liczba atomowa.
Z innymi pierwiastkami azotowce łączą się najczęściej za pomocą wiązań kowalencyjnych, mniej lub bardziej spolaryzowanych. Przy tym elektroujemny charakter azotowca występuje tym wybitniej, im niższa jest jego liczba atomowa oraz im bardziej elektrododatni jest drugi partner.
W połączeniach z pierwiastkami wybitnie elektroujemnymi, przede wszystkim z tlenem, przeważa skłonność do oddawania elektronów przez atomy azotowców. Występują one jako pierwiastki +3- lub +5- wartościowe. Trwałość wyższego stopnia utlenienia maleje w kierunku od azotu do bizmutu. Niektóre pierwiastki spośród azotowców, przede wszystkim sam azot, tworzą też połączenia odpowiadające innym stopniom utlenienia.
Charakter elektrododatni (metaliczny) wzmaga się ze wzrostem liczby atomowej. W rodzinie azotowców ta zmiana charakteru chemicznego ze zmianą liczby atomowej występuje szczególnie jaskrawo: azot i fosfor są typowymi niemetalami, w arsenie pojawiają się już niektóre cechy metaliczne, zwłaszcza jeśli chodzi o własności fizyczne, w antymonie cechy metaliczne wyraźnie przeważają, bizmut zaś występuje prawie wyłącznie jako metal, zresztą niezbyt typowy.