Arszenik jest substancją silnie trującą. Dawka 0,1 g, wprowadzona do żołądka, jest dla przeciętnego człowieka śmiertelna. Małe dawki ar- szeniku wpływają natomiast podniecająco na działalność organów trawiennych. Dlatego stosuje się arszenik w lecznictwie, zwykle w postaci zastrzyków. Organizm ludzki ma zdolność przyzwyczajania się do stałych dawek arszeniku, po czym znosić może bez widocznej szkody dawki znacznie przekraczające przeciętną dawkę śmiertelną.
Jako substancja trująca arszenik jest stosowany do tępienia szczurów i myszy, a także do zwalczania szkodników w rolnictwie. Poza tym używa się go do konserwacji skór zwierzęcych oraz w hutach szklanych do rozjaśniania szkła zabarwionego związkami żelazawymi. Związki te utleniają się kosztem arszeniku na prawie bezbarwne związki żelazowe, a powstający arsen ulatnia się w temperaturze pieca szklarskiego.
Kwas arsenawy i arseniny. Tlenek arsenawy rozpuszcza się w wodzie niezbyt obficie (około 2 g AsO.-j w 100 g wody w 25°C). Rozpuszczanie zachodzi niezwykle powoli, gdyż arszenik nie jest zwilżany przez wodę i pływa po jej powierzchni w postaci subtelnej mączki. Dla osiągnięcia stanu nasycenia trzeba wytrząsać arszenik z wodą w ciągu kilku dni. Proces można przyśpieszyć przez dodanie mocnego kwasu. Roztwory tlenku arsenawego mają odczyn bardzo słabo kwaśny. Wynika stąd, że rozpuszczając się w wodzie trójtlenek łączy się z nią na kwas arsenawy, analogicznie do trójtlenku fosforu. Kwas arsenawy w stanie wolnym wyodrębnić się nie daje podczas odparowywania roztworów wodnych otrzymuje się zawsze bezwodny tlenek. Nie wiadomo więc, czy kwasowi arsenawemu przypisać należy wzór orto, H)AsO!, czy też meta, HAsCb lub AsO(OH), czy wreszcie H.jAsfOI-I) Z pomiarów krio- i ebulio- metrycznych wynika jedynie, że cząsteczka kwasu arsenawego zawiera jeden tylko atom arsenu. Zwykle używa się wzoru orto.