W związkach bizmut występuje prawie wyłącznie jako pierwiastek trójwartościowy. Związki zawierające bizmut w innych stopniach utlenienia (—3, +5, być może także +4, +2 i +1) są nietrwałe i mało zbadane.
Wodorek bizmutu (bizmutowodór), BiH3, którego powstawanie podczas działania kwasem solnym na stop bizmutu z magnezem zostało udowodnione przez Panetha (1918), jest jeszcze mniej trwały i znacznie trudniejszy do otrzymania niż antymonowodór. Wytwarzany w aparacie Marsha (por. § 201), tworzy on nalot metalicznego bizmutu jeszcze przed ogrzanym miejscem rurki, co dowodzi jego dużej wrażliwości na podwyższenie temperatury.
Tlenek bizmutawy, Bi2C>3, powstający przez spalanie. metalu, a także przez ogrzewanie wodorotlenku, azotanu lub węglanu bizmuta- wego, przedstawia jasnożółty proszek o gęstości 8,76 g/cm3, topiący się w 820°C. W stanie stopionym tlenek bizmutawy, podobnie jak i tlenek ołowiawy, silnie nadgryza naczynia porcelanowe, a także i platynowe. Na gorąco daje się łatwo zredukować na bizmut.
Wywodzący się od niego wodorotlenek, Bi(OH)3, powstaje jako biały kłaczkowaty osad przez działanie amoniaku na roztwory soli bizmutawych. Jako substancja o wysokim stopniu rozdrobnienia, łatwo wiąże on z roztworu na swej powierzchni jony reszt kwasowych i wskutek tego trudno go otrzymać w stanie czystym.
Badany promieniami X daje debyeogramy odmienne od tlenku bi- zmutawego przedstawia więc zdefiniowany związek chemiczny. Podczas ogrzewania do 100°C wodorotlenek bizmutawy traci stopniowo wodę, tworząc hydraty o składzie Bi20 2H20 [lub Bi20(0H),j] oraz B12O3 H20 [lub 2BiO(OH)]. W jeszcze wyższej temperaturze następuje całkowite odwodnienie.