Siarkowodór jest gazem bezbarwnym o bardzo niemiłej woni, po której łatwo rozpoznać jego obecność wśród gazowych produktów gnicia białek, np. zepsutych jaj. Działa on silnie trująco na organizmy wyższych zwierząt i człowieka. Wdychany nawet w niewielkich ilościach wywołuje bóle głowy i nudności. Zawartość w powietrzu 0,05%> (na objętość) siarkowodoru jest już niebezpieczna dla życia. Trujące działanie siarkowodoru polega na redukcji oksyhemoglobiny krwi i wytrąceniu zawartego w niej żelaza pod postacią siarczku. Ze względu na to toksyczne działanie wszelkie prace laboratoryjne z siarkowodorem powinny odbywać się w specjalnie na ten cel przeznaczonych pomieszczeniach („pokoje siarkowodorowe”), w dobrze wentylowanych szafach wyciągowych. W przeciwieństwie do organizmów wyższych zwierząt drobnoustroje, a także rośliny są mało wrażliwe na trujące działanie siarkowodoru.
Jako związek powstający z wydzieleniem tylko niewielkiej ilości ciepła, siarkowodór nie jest zbyt odporny na działanie wysokich temperatur i rozpada się na składniki w tym większym stopniu, im wyższa jest temperatura łatwo również ulega utlenieniu. Zapalony na powietrzu, spala się płomieniem błękitnym, dając wodę i dwutlenek siarki (I), w razie zaś niedostatecznego dopływu tlenu — wodę i wolną siarkę (II): – 2H2S + 302 — 2HaO + 2S02! (I) – 2H2S + Oa = 2H20 + 2S. (II)
Również inne środki utleniające, jak chlorowce, nadtlenek wodoru, kwas azotowy, nadmanganiany, dwuchromiany, a nawet sole żelazowe utleniają siarkowodór na wolną siarkę, w razie zaś silniejszego działania — na SO2, a nawet na kwas siarkowy, same ulegając przy tym redukcji. Siarkowodór jest więc wybitnym środkiem redukującym, stosowanym często w laboratoriach chemicznych.