Trójtlenek siarki (bezwodnik siarkowy) cz. II

Katalizatory stałe, wywierające wpływ na szybkość reakcji gazowych, noszą nazwę substancji kontaktowych lub krótko kontaktów. Stąd opisywana metoda otrzymywania trójtlenku siarki, a dalej kwasu siarkowego znana jest pod nazwą metody kontaktowej.

Jako materiał wyjściowy do wytwarzania trójtlenku siarki w skali technicznej służą najczęściej naturalne siarczki metali ciężkich, zwykle piryt, FeS2, który przez prażenie w specjalnych piecach z dostępem powietrza ulega utlenieniu na dwutlenek siarki. Gazy opuszczające piece pirytowe zawierają około 7% S02, 10,5% 02 i 82,5% N2. Przechodzą one najpierw do komór pyłowych, gdzie zostają oczyszczone od porwanych mechanicznie cząstek stałych, a następnie dostają się do właściwych aparatów, gdzie w obecności kontaktu następuje synteza trójtlenku siarki. Gdy jako kontakt służy platyna, wydajność dochodzi do 98 — 99% użytego S02 w przypadku stosowania związków wanadu lub też tlenku żelazowego, działających katalitycznie dopiero w wyższych temperaturach, wydajność jest mniejsza. Platyna ma jednak tę niedogodną stronę, że jest bardzo wrażliwa na zanieczyszczenia reagujących gazów związkami arsenu, które prawie zawsze towarzyszą pirytom. Niewielkie nawet ilości tlenku arsenawego powodują „zatrucie” platyny, tj. zanik jej zdolności katalitycznych. Przed zetknięciem z kontaktem gazy muszą więc być szczególnie starannie oczyszczone od związków arsenu, co w przypadku zostosowania kontaktu wanadowego nie jest konieczne.