Tellur został wykryty przez Reichensteina (1782) i zbadany dokładniej przez Klaprot-ha, który uznał go za odrębny pierwiastek i nadał mu też nazwę pochodzącą od słowa tellus (ziemia). Tellur spotyka się bądź w stanie rodzimym, najczęściej obok złota i srebra, bądź też w postaci związków z tymi metalami (a także z miedzią i rtęcią). Samoistne minerały tellurowe spotyka się w ogóle częściej niż selenowe. Znacznie rzadziej natomiast tellur towarzyszy siarce i jej związkom (m.in. siarka japońska zawiera 0,11 °/o Te obok 0,06 °/o Se). Toteż pod względem ilości ogólnej tellur znacznie ustępuje selenowi.
W stanie czystym tellur przedstawia się jako substancja stała, krystaliczna, o połysku metalicznym, izomorficzna z selenem 7, Jest dość miękki, a zarazem tak kruchy, że łatwo daje się sproszkować. Jego przewodnicwo elektryczne nie jest zbyt wielkie i niewiele zmienia się pod wpływem światła.
Otrzymany przez redukcję dwutlenku telluru za pomocą S02 tzw. tellur bezpostaciowy tworzy brunatny proszek o gęstości 6,0 g/cm3 od telluru metalicznego różni się on zapewne jedynie stopniem rozdrobnienia.
Tellur topi się w 452°C, wrze w 1390°C tworząc parę barwy złocisto- żółtej, składającą się z cząsteczek dwuatomowych. Dopiero powyżej 2000°C rozpadają się one na pojedyncze atomy.
Pod względem chemicznym tellur jest jeszcze mniej aktywny od selenu, łączy się jednak bezpośrednio, zwłaszcza na gorąco, zarówno z wieloma metalami, jak i z pierwiastkami elektroujemnymi, przede wszystkim z fluorowcami. W tlenie łatwo,, trudniej w powietrzu tellur spala się na dwutlenek płomieniem niebieskim z zielonkawą obwódką.