Wszystkie wymienione kwasy składają się z tych samych pierwiastków, lecz w różnym stosunku ilościowym. Sprawa ma się podobnie z kwasami tlenowymi wieiu pierwiastków. Dla rozróżnienia takich kwasów za pomocą odpowiednich nazw stosuje się pewne ogólne zasady słownictwa.
Nazwom kwasów nadaje się formę przymiotników, dodawanych do rzeczownika „kwas”, sole zaś otrzymują nazwy złożone z rzeczownika określającego ich resztę kwasową i przymiotnika wywodzącego się od kationu. Przy czym wyższemu stopniowi utlenienia kationu odpowiada końcówka -owy, niższemu zaś końcówka -awy. Przymiotnik żelazowy oznacza więc sole żelaza trójwartościowego (Fe3), żelazawy zaś — dwuwartościowego (Fe-„-„).
Nazwy najpospolitszych kwasów tlenowych danego pierwiastka otrzymują końcówkę -owy (kwas chlorowy, siarkowy, azotowy, fosforowy), nazwy zaś soli tych kwasów mają końcówkę -an (chloran,, siarczan, azotan).
Kwasy odpowiadające niższemu stopniowi utlenienia pierwiastka zasadniczego mają nazwy zakończone na -awy (kwas chlorawy, azotawy, siarkawy, fosforawy), nazwy soli tych kwasów zakończone są przyrostkami -yn lub -in (chloryn, azotyn, siarczyn).
Jeśli pierwiastki tworzą kwasy i sole, w których występują w stopniu utlenienia jeszcze niższym do nazw wymienionych poprzednio, dodaje się przedrostek pod- (kwasy: podchlorawy, podazotawy sole: podchloryn, podazotyn).
Wreszcie, gdy znany jest również kwas, w którym pierwiastek występuje z wartościowością wyższą od tej, której odpowiada kwas o nazwie z końcówką -owy, dołącza się do tej nazwy przedrostek nad- (kwas nadchlorowy sól: nadchloran).