Przez destylację w próżni można otrzymać stosunkowo stężone roztwory kwasu podchlorawego. Mają one słabą barwę zielonkawożółtą i osobliwy zapach, wyraźnie różny od zapachu chloru. Kwas podchlorawy jest kwasem bardzo słabym (stała dysocjacji rzędu 10-8) i równocześnie nietrwałym. Ulega on powoli, szybciej pod wpływem światła, rozpadowi z wydzieleniem tlenu i równoczesnym tworzeniem się kwasu chlorowego. Prawdopodobnie cząsteczka kwasu podchlorawego rozpada się początkowo na HC1 i tlen in statu nascendi, który częściowo przechodzi w tlen molekularny, częściowo zaś utlenia nierozłożony kwas podchlorawy na chlorowy. Na tej reakcji polega utleniające działanie wody chlorowej.
Kwas podchlorawy zawiera chlor jednododatni (Cl’f J). Przypisuje mu się wzór budowy: e— o-ci. Nieco trwalsze od samego kwasu są jego sole zwane podchlorynami. Spośród nich wyodrębniono w stanie krystalicznym podchloryn sodowy, NaClO ' 6H20, i wapniowy, Ca(C10)2 4H20. Otrzymać je można obok chlorków działaniem chloru na odpowiedni wodorotlenek w roztworze wodnym lub zawiesinie wodnej: 2 OH- + CL2 = cr cio“ + H3O.
Podchloryn sodowy i potasowy wytwarza się w technice przez elektrolizę chlorków. Tworzą się przy tym: chlor na anodzie, a wodorotlenek (obok wodoru) na katodzie. Jeśli pozwoli się obu cieczom elektrodowym mieszać się ze sobą, reagują one w myśl powyższego równania.
Roztwory podchlorynów, jako soli słabego kwasu, są silnie zhydro- lizowane, zawierają więc obok jonów OH- pewne ilości wolnego kwasu podchlorawego, co można poznać po zapachu. Zadane kwasem solnym wydzielają wolny chlor i przechodzą w chlorki: CIO“ + 2 H+ + 2 Cl“ = CL -b HaO + Cl”. ,