Pochodzenie siarki

Przeważna ilość siarki, znajdująca się na rynku światowym, pochodzi z eksploatacji złóż siarki rodzimej. Metody otrzymywania siarki z jej związków do niedawna miały jedynie znaczenie podrzędne, obecnie jednak stosowane są na coraz większą skalę. Z metod tych metoda Chance-Clausa jest najczęściej w użyciu. Polega ona na redukcji siarczanu wapniowego lub barowego węglem do siarczku (I), który następnie działaniem dwutlenku węgla i wody przeprowadza się w siarkowodór (II). Mieszaninę tego gazu z powietrzem przepuszcza się w specjalnym piecu nad rudą darniową lub bauksytem, przy czym ulega on utlenieniu na siarkę (III):

CaSO4 + 40 = CaS+ 4CO. – (I) CaS + C02 + U20 = CaC03 + H2S, (II) – 2H2S + 02 = 2H,G + 28. (III). Coraz większego znaczenia nabiera też wydzielanie siarki z masy, służącej do usuwania siarkowodoru z gazu świetlnego, otrzymywanego podczas destylacji rozkładowej węgla kamiennego (§ 216). Ostatnio wytwarza się też wolną siarkę z pirytu i innych siarczków metali ciężkich przez utlenienie ich za pomocą prażenia z dostępem powietrza na SO2, który następnie poddaje się redukcji, przepuszczając nad rozżarzonym węglem.