Płomień. Paliwo gazowe. Palniki cz. II

Zapłon następuje jednak tylko wówczas, gdy zawartość palnego gazu lub pary leży w pewnych granicach, różnych dla różnych substancji i oczywiście też zależnych od tego, czy gaz mieszany jest z powietrzem, czy też z czystym tlenem. Tablica 53 podaje te granice dla niektórych gazów oraz par cieczy lotnych, wyrażone w procentach objętościowych substancji palnej.

Zapoczątkowane w jednym miejscu spalanie rozchodzi się w masie gazowej z pewną szybkością, zależną nie tylko od natury gazu palnego, lecz także od szerokości naczynia, w którym spalanie zachodzi, oraz od ilościowego składu mieszaniny. W rurce dostatecznie wąskiej szybkość rozchodzenia się płomienia jest równa zeru, tzn. płomień gaśnie, gdyż wobec silnego przewodzenia przez ścianki rury ilość wytwarzanegc- ciepła nie wystarcza na ogrzanie do temperatury zapłonu części mieszaniny gazowej bezpośrednio przylegającej do miejsca reakcji. Ze wzrostem średnicy rury szybkość płomienia wzrasta aż do pewnej wartości maksymalnej, która już dalej nie ulega zmianie. Szybkości spokojnego spalania różnych gazów są rzędu kilku metrów na sekundę.

W pewnych warunkach jednak spalanie odbywa się z wybuchową gwałtownością. Dla umożliwienia całkowitego wyzyskania ciepła spalania paliwa należy dążyć do tego, by spalanie było całkowite, tj. by jako końcowe produkty występowały w gazach spalinowych wyłącznie CO2 i para wodna. W tym celu powietrze powinno być użyte w pewnym nadmiarze, tak aby gazy spalinowe zawierały jeszcze parę procent tlenu. Konieczny ten nadmiar jest dużo mniejszy w przypadku stosowania paliwa gazowego aniżeli ciekłego czy stałego, gdyż pierwsze może być dokładnie wymieszane z powietrzem, co ułatwia proces spalania.