Otrzymywanie i własności – bromowodór

Bromowodór może być zasadniczo otrzymywany takimi samymi metodami jak chlorowodór, tj. przez syntezę z pierwiastków lub też przez działanie kwasu siarkowego na bromki. Synteza z pierwiastków odbywa się w obecności rozdrobnionego węgla aktywnego (§ 217) jako katalizatora. Druga metoda w zastosowaniu do bromowodoru jest niepraktyczna, gdyż powstający w reakcji HBr zostaje przez stężony kwas siarkowy częściowo utleniony na wolny brom, który zanieczyszcza wydzielający się bromowodór, zabarwiając go na brunatno.

Najlepiej jest otrzymywać bromowodór przez hydrolizę trójbromku fosforu: H3r, + 3HOH » P(OH)3 + 3HBr. Zwykle nie wychodzi się z gotowego trójbromku, lecz wytwarza się go z pierwiastków dopiero podczas samego doświadczenia. Na dnie flaszki W o u 1 f f a umieszcza się nieco czerwonego fosforu, pokrywa się go warstwą wody, po czym wkrapla się stopniowo ciekły brom z rozdzielacza, umieszczonego w je’dnym z otworów flaszki. Wydzielający się bromowodór odprowadza się przez rurkę umocowaną w drugiej szyjce flaszki i zbiera się nad rtęcią.

Pod względem własności bromowodór jest całkowicie podobny do chlorowodoru. W zwykłej temperaturze jest on gazem bezbarwnym, których źródłach mineralnych (np. w Spa w Belgii) lub w postaci jo- dowodoru w wyziewach wulkanicznych. Niektóre wodorosty morskie mają zdolność nagromadzania w sobie jodu z wody. Po spaleniu tych wodorostów popiół ich, zwany w Szkocji kelp, w Bretanii varec, zawiera dość znaczne ilości jodu w postaci jodków. W sodzie otrzymanej z tego popiołu jod został wykryty przez francuskiego fabrykanta saletry Courtois w roku 1811.