Kwas węglowy zachowuje się jako słaby kwas dwuzasadowy. Jeśli przyjąć, że całkowita ilość dwutlenku węgla w roztworze znajduje się pod postacią kwasu węglowego, otrzymuje się dla obu jego stałych dysocjacji elektrolitycznej w 18°C następujące liczby: [Hinco-J, [H2C03]=[H-]-[con=5!2,10-11,
Nowsze badania wykazały jednak, że pierwsza z równowag wyrażonych powyższym wzorem stechiometrycznym jest prawie całkiem przesunięta na lewo, tak że dwutlenek węgla w olbrzymiej większości znajduje się w roztworze w postaci cząsteczek CO2, a tylko niecały 1% w postaci kwasu lub jego anionów. Gdy uwzględni się tę okoliczność w obliczaniu stałej K[, otrzyma się dla niej wartość 5 10—odpowiadającą kwasowi o średniej mocy.
Kwas węglowy jest znany jedynie w rozcieńczonych roztworach wodnych. Wszelkie próby otrzymania go w stanie wolnym powodują rozpad no wodę i C02. Wobec tego o wzorze kwasu sądzić można jedynie na podstawie składu jego soli, zwranych węglanami. Znane są ich dwa szeregi: węglany obojętne MCO i wodorowęglany (węglany kwaśne), lyFHCOa. Spośród tych soli łatwo rozpuszczalne są jedynie węglany litowców (prócz węglanu litowego) i amonu. Znacznie trudniej rozpuszczają się wodorowęglany bery łowców. Wszystkie pozostałe węglany w wodzie prawie się nie rozpuszczają, łatwo natomiast w roztworach kwasów, nawet takich słabych, jak kwas octowy. Tworzy się przy tym sól odpowiedniego kwasu, wydzielający się zaś wolny kwas węglowy rozkłada się natychmiast na wodę i dwutlenek węgla (§ 227, równanie ostatnie).