Wodorosiarczyny mają też zdolność przyłączania się do substancji organicznych, przeprowadzając je w związki łatwo rozpuszczalne. Ta zdolność jest wykorzystana do otrzymywania czystej celulozy (błonnika) z drewna przez rozpuszczenie ligniny w roztworze wodorosiar- czynu wapniowego, Ca(HSC>3)2 (tzw. celuloza siarczynowa). Lignina towarzyszy zawsze celulozie w drewnie. Otrzymane w tym procesie tzw. ługi pocelulozowe, zawierające obok niezużytego siarczynu pokaźne ilości substancji organicznych, stanowią dość kłopotliwy odpadek w fabrykach celulozy. Ze względu na omówione wyżej szkodliwe działanie dwutlenku siarki na życie organiczne nie mogą one być spuszczane do ścieków bez uprzedniego oczyszczenia. Obecnie poddaje się je zazwyczaj fermentacji dla otrzymania alkoholu.
Przez wysycenie roztworów siarczynów dwutlenkiem siarki otrzymuje się pirosiarczyny, sole nieznanego w stanie wolnym kwasu piró- siarkawego: – 2M3S03 + S02 = M2S205.
Podczas rozcieńczania roztworu pirosiarczyny przyłączają wodę przechodząc w wodorosiarczyny. Ogrzewane zaś w stanie stałym rozkładają się w myśl równania: – 2M2S306 = 2M2S04 + S02 + S.