You are here: Home > Chemia nieorganiczna > Reakcje analityczne siarkowodoru i siarczków

Reakcje analityczne siarkowodoru i siarczków

W celu wykrycia obecności siarczków w badanej substancji dodaje się do niej roztworu mocnego kwasu (HC1 lub H2SOi). Wydzielający się przy tym siai’kowodór łatwo rozpoznać po charakterystycznym zapachu lub po czernieniu bibuły, nasyconej roztworem soli ołowiawej (wskutek tworzenia się czarnego siarczku ołowiawego, PbS). Siarczki nie ulegające działaniu kwasów należy uprzednio stopić z sodą na węglu. Otrzymany stop umieszcza się na blaszce srebrnej i zwilża wodą. Pod działaniem rozpuszczonego w wodzie siarczku sodowego metaliczne srebro pokrywa się warstwą czarnego siarczku srebrowego, Ag2S („wątroba siarczana”, hepar sulfuris — stąd reakcja ta nazywana jest „reakcją heparową”)-

Jony S2— w roztworze zasadowym dają intensywne różowofiołkowe zabarwienie z nitroprusydkiem sodowym, [Fe(CN)r,(NO)]Na2. Wodne roztwory siarczków litowców mogą rozpuszczać znaczne ilości siarki, przy czym powstają żółto zabarwione wielosiarczki o ogólnym wzorze MeS, gdzie x przybiera zwykle wartości od 2 do 5, a niekiedy nawet większe. Sole te powstają samorzutnie w roztworach siarczków pod wpływem ich utleniania tlenem z powietrza na siarkę, która rozpuszcza się następnie, tworząc wielosiarczek. Można je wreszcie otrzymać na drodze suchej przez stapianie siarczków litowców (a także wodorotlenków i węglanów) z siarką.

Wielosiarczki litowców i berylowców w roztworze hydrolizują w słabszym stopniu niż odpowiednie siarczki. Można je uważać za sole kwasów o ogólnym wzorze H2S, mocniejszych od kwasu siarkowodorowego. Te kwasy wielosiarczkowodorowe (wielosiarczki wodoru) są jednak bardzo nietrwale, zwłaszcza w zetknięciu z roztworami zasadowymi. Podczas zakwaszania roztworu wielosiarczku mocnym kwasem powstaje zazwyczaj siarkowodór obok siarki, wydzielającej się w postaci subtelnej zawiesiny koloru białego („mleko siarkowe”). Gdy jednak, odwrotnie, wlewa się roztwór wielosiarczku do roztworu kwasu solnego tak, by odczyn roztworu był stale kwaśny, powstają wielosiarczki wodoru w postaci żółtego oleju, opadającego na dno naczynia. Z oleju tego udało się wyodrębnić przez destylację pod zmniejszonym ciśnieniem dwusiarczek wodoru, H2S2 i trójsiarczek wodoru, H2S3, jako ciecze barwy bladożółtej, które po pewnym czasie pod wpływem wody, światła lub podwyższonej temperatury, a zwłaszcza nawet śladów mocnych zasad rozpadają się na siarkowodór i wolną siarkę. Wyższe wielosiarczki są jeszcze mniej trwałe.

Leave a Reply