Inne substancje organiczne, jak cukier, skrobia, błonnik, ulegają pod wpływem kwasu siarkowego zwęgleniu. Stężony kwas siarkowy, zwłaszcza na gorąco, jest silnym środkiem utleniającym. Jak już stwierdzono (podczas omawiania metod otrzymywania S02, § 148), utlenia on siarkę, węgiel, fosfor, redukując się na SO2 lub nawet (w reakcji z fosforem) na wolną siarkę. Utleniającemu działaniu kwasu siarkowego ulega też wiele metali, jak miedź, rtęć,
(§ 184) ma na celu związanie tworzącej się przy tym wody, a tym samym wzmożenie siły nitrującej HNO3. To działanie odwadniające kwasu siarkowego wykorzystuje się też do wytwarzania eteru z etanolu. W przemyśle naftowym stosuje się kwas siarkowy do oczyszczania poszczególnych frakcji, otrzymanych z destylacji ropy (§ 219). Na skutek wysokiej temperatury wrzenia kwas siarkowy służy do rugowania innych kwasów bardziej lotnych (np. kwasu solnego, azotowego i wielu kwasów organicznych) z ich soli. Słowem, trudno wymienić gałąź przemysłu chemicznego, która mogłaby się obyć bez kwasu siarkowego.
W laboratorium używa się kwasu siarkowego stężonego jako środka odwadniającego do osuszania gazów oraz osadów. Te ostatnie suszy się w eksykatorach, tzn. grubościennych, szczelnie zamykanych naczyniach kształtu przedstawionego na rysunku 94, zawierających na dnie stężony H2SO4 (lub inny środek osuszający). Służy on dalej jako odczynnik do wykrywania jonów Ba24 i Pb2+, z którymi tworzy trudno rozpuszczalne białe osady. Wreszcie, z powodu niskiej ceny używany jest wszędzie tam, gdzie rodzaj kwasu nie odgrywa roli, a chodzi jedynie o zwiększenie stężenia jonów H+.
Obecność kwasu siarkowego, a ściślej jonów SO- w roztworze można łatwo poznać po tworzeniu przez nie z jonami barowymi lub ołowiawymi białych osadów, nierozpuszczalnych nawet w stężonym kwasie azotowym. Na drodze „suchej” stwierdzić można obecność siarczanów, jako też soli innych kwasów tlenowych siarki przez redukcję z sodą na węglu do siarczku, łatwego do wykrycia za pomocą reakcji heparowej (por. § 146).