Na tej reakcji, szczegółowo zbadanej przez J. Zawadzkiego i jego szkołę, oparta była metoda otrzymywania kwasu siarkowego, stosowana w fabryce w Wizowie (por. § 151),
W celu wytworzenia czystego dwutlenku siarki w laboratorium redukuje się stężony kwas siarkowy takimi metalami, jak miedź lub rtęć. W pierwszej fazie reakcji metal przemienia się w tlenek:
Cu 4- H2S04 = CuO + H20 + SOa, w drugiej zaś tlenek reaguje z dalszą ilością kwasu, tworząc sól i wodę: CuO + H2S04 = CuS04 + H20. Sumaryczną reakcję przedstawia równanie: Cu + 2 H2S04 = CuSO, + 2 H20 + S02.
Redukcję kwasu siarkowego można też przeprowadzić za pomocą węgla lub siarki: C + 2H2S04 = 2 HaO -f C03 + 2 S02. Jeszcze wygodniej jest otrzymywać dwutlenek siarki w łatwym do uregulowania strumieniu przez wkraplanie kwasu solnego lub siarkowego do stężonego roztworu wodorosiarczynu na gorąco: HSOj + H+ = HaO + S02.
Własności. Dwutlenek siarki jest gazem bezbarwnym o ostrym, pobudzającym do kaszlu zapachu, przeszło dwa razy cięższym od powietrza. Wdychany w większych ilościach działa szkodliwie na organizm ludzki, w znacznie słabszym stopniu jednak niż siarkowodór. Zabójczy jest natomiast wpływ dwutlenku siarki na drobnoustroje. Z tego względu znajduje on zastosowanie do dezynfekcji pomieszczeń, do sterylizacji wina („siarkowanie” beczek) itp. Szkodliwie działa również na rośliny. Szczególnie drzewa szpilkowe wrażliwe są na działanie S02. Dlatego też w pobliżu zakładów fabrycznych, w których wydzielają się wielkie ilości S02, a więc w pobliżu fabryk kwasu siarkowego, hut cynkowych, ołowianych i w ogóle dużych ośrodków przemysłowych, spalających olbrzymie ilości węgla kamiennego, daje się zauważyć zamieranie lasów iglastych, a także i wszelkiej innej roślinności. Dla zapobieżenia temu istnieją specjalne przepisy, zakazujące wypuszczania gazów odlotowych (spalin) w powietrze bez uprzedniego pochłaniania S02 w ten czy inny sposób.