Bizmut jest metalem o połysku różowawym. Budowę ma grubokry- staliczną, wskutek czego jest kruchy i mechanicznie mało wytrzymały. Prąd elektryczny i ciepło przewodzi niezbyt dobrze. Podczas krzepnięcia znacznie zwiększa swoją objętość. Gęstość, pary poniżej 2000°C wskazuje na częściowe tworzenie się cząsteczek dwuatomowych: 2Bi Bi2.
W zwykłej temperaturze bizmut jest odporny na działanie powietrza. W temperaturze czerwonego żaru spala się płomieniem bladonie- bieskim na tlenek Bi203. Również i z parą wodną reaguje on powoli dopiero w wyższej temperaturze. Chlor łączy się energicznie ze sproszkowanym bizmutem już na zimno: na gorąco reaguje również brom i jod, a także siarkowce.
Bizmut nie jest zdolny do rugowania wodoru z kwasów (por. § 245). Nie działa nań kwas solny ani rozcieńczony kwas siarkowy. Stężony H2SO/, na gorąco przekształca go w siarczan z wydzieleniem S02. Łatwo natomiast rozpuszcza się on w wodzie królewskiej i w kwasie azotowym.
Z niektórymi metalami bizmut tworzy stopy, wyróżniające się bardzo niską temperaturą topnienia. Stop 2 części Bi z 1 częścią Pb i 1 częścią Sn (tzw. metal R o s e g o) topi się w 94°C. Metal W o o d a (4 części Bi, 2 części Pb oraz po 1 części Sn i Cd) topi się w 70°C. Mieszanina eutektyczna tych czterech metali zawiera podług Lipowitza 15 części Bi, 8 — Pb, 4 — Sn i 3 — Cd. Jej temperatura topnienia wynosi 60PC. Łatwo topliwe stopy bizmutu są używane do wyrobu bezpieczników elektrycznych oraz w automatycznych instalacjach przeciwpożarowych (tzw. „tryskaczach”).