Związki antymonawe cz. II

Również i zasady rozpuszczają tlenk antymonawy. Ma on więc charakter amfoteryczny. Sole, w których tlenek antymonawy występuje jako bezwodnik kwasowy, noszą nazwę antymoninów. Wzory ich dają się zazwyczaj wyprowadzić od nieistniejącego w stanie wolnym kwasu metaantymonawego, HSb02- Antymonin sodowy, NaSbC>2 3H20, dość trudno rozpuszcza się w wodzie, w odróżnieniu od łatwo rozpuszczalnej soli potasowej. Roztwory antymoninów mają na skutek hydrolizy odczyn silnie zasadowy, co dowodzi, że kwasowe własności występują w tlenku antymonawym w słabym jedynie stopniu.

Spośród soli, jakie tlenek antymonawy tworzy z mocnymi kwasami (soli antymonawych), największe znaczenie mają sole fluorowcowe. Fluorek antymonawy, SbF3, otrzymać można przez rozpuszczenie Sb203 w kwasie fluorowodorowym. Po odparowaniu roztworu wydziela się on w postaci bezbarwnych igieł, topiących się ok. 290°C wrzących w 319°C i łatwo rozpuszczalnych w wodzie. Roztwór ma odczyn kwaśny, hydroliza jest jednak znacznie słabsza niż u innych halogenków antymonu. Z fluorkami litowców SbF3 tworzy sole typu MI[SbF4] i M[SbF5] (fluoroantymoniny).

Chlorek antymonawy, SbCl3, ciężar cząst. 288,13, powstaje przez działanie na antymon ograniczoną ilością chloru. Zwykle otrzymuje się przez rozpuszczenie sproszkowanego antymonitu w stężonym kwasie solnym na gorąco: , Sb2S3 + 6HC1 = 2SbCl3 + 3H2S.

Tworzy bezbarwne miękkie kryształy układu rombowego o konsystencji masła („masło antymonowe” — butyrum antimonii). Jak wykazało badanie ich struktury promieniami X, sieć przestrzenna zbudowana jest z cząsteczek, a nie z jonów. Skutkiem takiej struktury jest niska temperatura topnienia (73,4°C) i wrzenia (233°C) oraz mała zdolność do przewodzenia prądu w stanie stopionym. Chlorek antymonawy nie należy więc do typowych soli.