Związki antymonawe

Tlenek antymonawy, Sb203, spotyka się w niewielkich ilościach w przyrodzie w dwóch odmianach polimorficznych: jako regularny senarmontyt i jako rombowy walentynit. Sztucznie otrzymać go można przez spalanie antymonu:

– 4Sb+ 302 = 2Sb203 + 2-163 kcal lub też przez hydrolizę soli antymonawych, najlepiej z dodatkiem węglanu sodowego, np.: – 2SbCl3 + 3Na3C03 = GNaCI + Sb303 + 3C02.

W tym ostatnim przypadku tlenek antymonawy powstaje jako biały bezpostaciowy osad zatrzymujący znaczne ilości wody, którą usuwa się przez odparowanie.

Bezwodny tlenek antymonawy jest białym proszkiem, topiącym się w 656°C, wrzącym w 1560cC. Gęstość pary wskazuje na wzór podwojony Sb4C>0. Substancja stała przyjmuje na gorąco barwę żółtą, która znika po oziębieniu. Ogrzany na powietrzu do 700—900°C trójtlenek przechodzi w czterotlenek, SboO daje się też łatwo redukować na metaliczny antymon działaniem wodoru, węgla lub cyjanku potasowego.

W wodzie tlenek antymonawy prawie się nie rozpuszcza. Zdaje się też nie tworzyć z wodą połączeń chemicznych o określonym składzie ilościowym (wodorotlenków ani kwasów antymonawych). Bezpostaciowe osady powstające podczas hydrolizy soli antymonawych zawierają zmienne ilości wody i po długim staniu, nawet w zetknięciu z wodą, przechodzą w krystaliczny bezwodny Sb203. .

Tlenek antymonawy nie rozpuszcza się w rozcieńczonych kwasach azotowym i siarkowym. Rozpuszczają go natomiast kwasy bardziej stę- żonę, najłatwiej kwas solny. Tworzą się przy tym odpowiednie sole antymonawe, łatwo ulegające hydrolizie w roztworze wodnym.