Sole antymonawe i tioantymoniny

Reakcja jest odwracalna, gdyż trójsiarczek antymonu rozpuszcza się na gorąco w niezbyt rozcieńczonym kwasie solnym. Rozpuszczają go również roztwory siarczków, wodorotlenków i węglanów litowców oraz siarczku amonowego (lecz nie węglanu amonowego, co pozwala oddzielić siarczek antymonawy od arsenawego, por. § 205), Powstają przy- tym tioantymoniny (I), ewentualnie obok antymoninów (II). Sb2S3 + 3S2- = 2[8bS3]3“, Sb2S3 + 6OH“ = 3HaO -b [SbSa]- + [SbOJ-.

Tioantymoniny wywodzą się od kwasu tioantymonawego, H3SbS3, nie istniejącego w stanie wolnym. Toteż po zakwaszeniu roztworu tioan- tymoninu wydziela się z powrotem siarczek antymonawy obok siarkowodoru: – 2[SbS3]3“ + GH+ = Sb2S3 + 3H3S.

Siarczek antymonawy stosuje się nie tylko do otrzymywania metalu, lecz także w przemyśle zapałczanym, gdzie wchodzi w skład masy główek od zapałek. Odmiana pomarańczowa używana jest do wulkanizacji kauczuku.

Znany jest również tlenosiarczek antymonu o wzorze Sb2S20. Pod nazwą kermes był on dawniej używany w lecznictwie, pod nazwą zaś cynobru antymonowego — jako czerwona farba.

Sole antymonawe z kwasami tlenowymi (siarkowym, azotowym), które najłatwiej otrzymać przez rozpuszczanie Sb203 w odpowiednio stężonym kwasie, są na ogół nietrwałe i łatwo ulegają hydrolizie. Z niewielką ilością wody tworzą się przy tym sole zasadowe, np. (SbOSO (siarczan antymonylu), które przez dalsze rozcieńczenie przechodzą w bezpostaciowy uwodniony tlenek.

Zadziwiającą odpornością odznaczają się sole antymonylowe niektórych kwasów organicznych. Najbardziej znany jest winian antymo- nylo-potasowy, K(SbO)C,iH.i06> przez długi czas używany w lecznictwie jako środek wykrztuśny pod nazwą emetyku (tartarus stibiatus). Otrzymuje się go przez gotowanie tlenku antymonawego z wodorowinianem potasowym aż do powstania klarownego roztworu. Emetyk łatwo rozpuszcza się w wodzie, przy czym nieznacznie tylko ulega hydrolizie.