Siarczki

Jako kwas dwuzasadowy, siarkowodór daje dwa szeregi soli: siarczki obojętne i kwaśne, czyli wodorosiarczki. Otrzymywać je można kilku różnymi metodami:

– 1) przez zobojętnienie odpowiedniej zasady siarkowodorem: OH” + H2S = SH + HOH

– 2) przez działanie siarkowodorem na sól odpowiedniego metalu: – 0u2+ + H„S = CuS + 2H+

– 3) przez redukcję siarczanów węglem: CaS04 + 4C = CaS + 4CO

– 4) przez bezpośrednie łączenie pierwiastków: Fe + S = FeS.

Obojętne siarczki są po większej części nierozpuszczalne lub trudno rozpuszczalne w wodzie. Łatwo rozpuszczają się jedynie siarczki litowców i amonu. Ulegają one jednak daleko posuniętej hydrolizie: S2 + HOH r- HS“ + OH“.

Roztwory ich mają odczyn silnie zasadowy. Również i niektóre trudno rozpuszczalne siarczki ulegają hydrolizie. Siarczki wapniowców przechodzą przy tym w znacznie lepiej rozpuszczalne wodorosiarczki. Natomiast siarczki niektórych pierwiastków trójwartościowych, tworzących bardzo słabe i trudno rozpuszczalne zasady, np. glinu i chromu, zostają zhydrolizowane aż na wodorotlenki: AlaS3 + 6 HOH = 2Al(OH)s + 3HaS.

Po dodaniu więc siarczku amonowego do roztworu rozpuszczalnej soli glinowej wytrąca się z roztworu galaretowaty osad wodorotlenku, a nie siarczku glinowego. Inne trudno rozpuszczalne siarczki nie ule- gają hydrolizie w dostrzegalnym stopniu i wydzielają się z roztworu zazwyczaj w postaci osadów, zabarwionych w charakterystyczny sposób. Tak więc siarczki ołowiu, miedzi, rtęci, żelaza i in. są barwy czarnej, bizmutu — brunatnej, antymonu — pomarańczowej, arsenu i kadmu — żółtej itd. Niektóre z tych siarczków rozpuszczają się w rozcieńczonych kwasach dla rozpuszczenia innych należy użyć kwasów stężonych lub nawet wody królewskiej.