Nowe badania optyczne nad budową cząsteczek

Nowsze badania optyczne nad budową cząsteczek wskazują na to, że w cząsteczkach L>g, występujących w niskich temperaturach zarówno w stanie stałym, jako też ciekłym i gazowym, atomy siarki układają się w dwu płaszczyznach tworząc zamknięte pierścienie ośmioczłonowe (rys. 90). W miarę podwyższania temperatury coraz większa liczba tych pierścieni ulega rozerwaniu i przekształca się w otwarte „łańcuchy” ośmioatomowe, co m. in. pociąga za sobą wzrost lepkości siarki ciekłej. Pękanie tych łańcuchów na fragmenty o mniejszej liczbie członów prowadzi do ponownego wzrostu ruchliwości ciekłej siarki. Wobec tego, że siarka plastyczna zawiera tym więcej odmiany S, im bardziej była ogrzana, można by przyjąć, że odmianie Sx odpowiada pierścieniowa budowa cząsteczki, odmianie zaś S/./, — łańcuchowa.

W temperaturze zwykłej siarka jest substancją dość bierną chemicznie, co w znacznej mierze przypisać należy temu, że jako substancja stała nie może ona wejść w dość ścisły kontakt z innymi substancjami reagującymi. Fluorowce (prócz jodu) działają na siarkę już w zwykłej temperaturze. W nieco podwyższonej łączy się ona bezpośrednio ze wszystkimi prawie pierwiastkami, prócz azotu, złota, platynowców i helowców. W powietrzu siarka spala się płomieniem niebieskawym, tworząc dwutlenek siarki, SO2. Znacznie energiczniej reakcja przebiega w czystym tlenie. Jako pierwiastek o charakterze wybitnie elektroujem- nym siarka reaguje szczególnie energicznie z metalami. Srebro i miedź są atakowane w dostrzegalnym stopniu już w temperaturze pokojowej. Przez zwykłe ucieranie z rtęcią otrzymuje się czarny siarczek rtęciowy. Łączenie się z żelazem wymaga ogrzania do wyższej temperatury, raz jednak zapoczątkowana reakcja przebiega dalej samorzutnie dzięki wydzielaniu znacznych ilości ciepła. Powinowactwo siarki do metali jest jednak na ogół o wiele mniejsze niż powinowactwo tlenu. Z wodorem siarka łączy się powoli i dopiero w temperaturze znacznie podwyższonej. Reakcja przy tym nie dobiega do końca, lecz zatrzymuje się osiągnąwszy stan równowagi: H2 h S HaS + 4,8 kcal.

Zastosowanie. Siarka jako środek dezynfekcyjny znajduje pewne zastosowanie w lecznictwie (szereg preparatów przeciwko chorobom skóry), jak również do konserwacji wina („siarkowanie” beczek polega na spalaniu w nich siarki na dwutlenek, stanowiący właściwy środek bakteriobójczy). Znaczne ilości siarki są też zużywane do wulkanizacji kauczuku, do wyrobu kwasu siarkowego oraz barwników siarkowych. Wreszcie ze wzglądu na palność siarka jest stosowana do wyrobu prochu strzelniczego oraz w przemyśle zapałczanym.