Występowanie i własności – astat

Min der (1940) stwierdził, że rad A będący źródłem promieni a (por. tabl. 25, § 102) ulega też w nieznacznej części przemianie ?> (0,03°/o). W wyniku tej przemiany powstaje pierwiastek o liczbie atomowej 85, przypadający na nie zajęte dotychczas miejsce układu okresowego u dołu rodziny fluorowców. Podobny uboczny rozpad został stwierdzony nieco później również dla toru A i aktynu A. Tworzące się przy tym ilości pierwiastka 85 są zbyt małe dla zbadania jego własności.

W nieco większych ilościach inny izotop tego pierwiastka został otrzymany podczas bombardowania bizmutu cząstkami a (równanie I). W celu zaznaczenia, że jest to jedyny fluorowiec, dla którego nie są znane trwałe izotopy, nadano mu nazwę astatu (od greckiego aSraToę = = nietrwały), symbol At

Astat ulega przemianie K (§ 110) z okresem półtrwania 8,3 godziny. Powstaje przy tym izotop polonu, który prawie natychmiast (z okresem półtrwania 5 10—3 sek) rozpada się dalej na rad G z wydzieleniem cząstki a.

Pod względem chemicznym astat okazał się mało podobny do pozostałych fluórowców i przypomina raczej polon. Ma on charakter elektro- dodatni, gdyż podczas elektrolizy osadza się na katodzie. Daje się wydzielić ze związków za pomocą takich środków redukujących, jak chlorek cynawy, dwutlenek siarki i in. Siarkowodór strąca go w postaci siarczku nierozpuszczalnego w kwasach ani w siarczku amonowym. Nie tworzy osadu z azotanem srebrowym. Stwierdzono jednak możliwość występowania astatu w stopniu utlenienia —1 (At-) oraz +5 (AtOj ). Podobieństwo do jodu wyraża się w dość znacznej lotności oraz w podobnym działaniu fizjologicznym. Astat gromadzi się m. in. w gruczole tarczycowym ssaków i człowieka.