Związki tlenowe jodu, tak pod wzglądem ich składu, jak i trwałości, odbiegają dosyć znacznie od związków innych chlorowców. Natomiast kwasy tlenowe jodu stanowią pod wieloma wzglądami analogi odpowiednich kwasów bromu i chloru.
Kwas podjodawy, HJO, tworzy się przejściowo podczas wstrząsania wodnych roztworów jodu z tlenkiem rtęciowym. Poznać go można po charakterystycznym zapachu, przypominającym zapach sza- ' franu. Kwas ten jest jeszcze mniej trwały niż kwas podbromawy i wskutek tego działa silnie utleniająco. Sole jego, podjodyny powstają podczas rozpuszczania jodu w wodnych roztworach wodorotlenków lub też przez elektrolizę jodków są one również nietrwałe i już w zwykłej temperaturze ulegają dysproporcjonacji na jodki i jodany. Wskutek tego nie mogły być dotąd otrzymane w stanie czystym. Jako sole bardzo słabego kwasu są silnie zhydrolizowane, tak iż roztwory ich wydzielają ten sam zapach, właściwy kwasowi podiodawemu. Podobnie jak sam kwas, sole jego są silnymi środkami utleniającymi.
Najtrwalszy spośród tlenowych kwasów jodu jest kwas jodowy HJO3. Otrzymuje się go zazwyczaj przez działanie kwasem siarkowym na jego sole, jodany: NaJOs + HaS04 = NaHSO – HJ03. Powstaje on również przez bezpośrednie utlenienie jodu stężonym kwasem azotowym lub chlorem: – 3J2 + 10HNO3 = 6HJ03 + IONO 4- 2HsO lub J2 +5C12 + 6II20 = 2HJ03 flOHCl.
W tym drugim przypadku należy wiązać powstający chlorowodór za pomocą tlenku srebrowego. Kwas jodowy można wreszcie otrzymać rugując chlor z kwasu chlorowego jodem: – 2HC103 + J2 = 2HJOs — (1.