Zarówno tlenek, jak i wodorotlenek bizmutawy łatwo rozpuszczają się w kwasach, tworząc związki o charakterze soli. W dość stężonych nawet roztworach mocnych zasad są one natomiast nierozpuszczalne. Tlenek bizmutawy ma więc zdecydowanie charakter zasady, zresztą niezbyt mocnej.
Przez działanie środkami silnie utleniającymi, jak chlor, nadmanganian potasowy, nadtlenosiarczany itp., na zawiesinę tlenku bizmutawego w stężonym roztworze wodorotlenku sodowego lub potasowego otrzymuje się odpowiednie bizmutany, sole kwasu bizmutowego, HBiOg, z bizmutem pięciowartościowym. W stanie krystalicznym są one zabarwione na kolor żółty lub czerwony. Bizmutan sodowy, NaBiC>3 (d = 5,8 g/cm3) krystalizuje w układzie trygonalnym i jest izomorficzny z metaantymonianem NaSbC>3. Kwas azotowy wydziela z nich czerwo- nobrunatny pięciotlenek bizmutowy, Bi2C>5, w postaci uwodnionej (kwas bizmutowy?). Podczas ogrzewania traci on nie tylko wodę, ale i część tlenu, przechodząc w trójtlenek. Przejściowo tworzy się przy tym czterotlenek, Bi204. Bizmutany i tlenek bizmutowy działają silnie utleniająco: z chlorowodoru wydzielają wolny chlor, przeprowadzają sole manganawe w nadmanganiany itp.
Sole bizmutawe, powstające przez rozpuszczenie tlenku lub wodorotlenku w mocnych kwasach mineralnych, są łatwo rozpuszczalne w wodzie. Tworzą jednak klarowne roztwory jedynie wobec nadmiaru wolnych kwasów. Jako sole słabej zasady ulegają bowiem pod wpływem wody częściowej hydrolizie i przechodzą w sole zasadowe, przeważnie trudno rozpuszczalne. Podobnie jak odpowiednie sole antymonu, niektóre z soli zasadowych bizmutu zawierają rodnik jednowartościowy BiO+ (sole bizmutylu).