Mieszanina HC1 i HSeCh, działa więc podobnie jak woda królewska. Sole kwasu selenowego, seleniany, których znane są dwa szeregi: kwaśne i obojętne, można otrzymać bądź przez stapianie bezwodnych seleninów z saletrą, bądź też przepuszczając gazowy chlor przez wodne roztwory seleninów: SeC>3_ + TT20 -4 01, = Se()2r 4- 2 01 T 2II 1.
Zarówno pod względem rozpuszczalności, jak też postaci krystalicznej oraz zdolności tworzenia soli podwójnych seleniany są całkiem podobne do odpowiednich siarczanów, różnią się od nich jedynie mniejszą trwałością, podobnie jak i sam kwas selenowy.
Próby otrzymania trójtlenku selenu, SeC>3, pozostawały przez dłuższy czas bezowocne. Dopiero w 1930 r. udało się otrzymać ten związek przez bezpośrednie łączenie pierwiastków za pomocą wyładowań jarzeniowych o dużej częstotliwości, jako białą masą krystaliczną, chciwie łączącą się z wodą na kwas selenowy.
Z fluorowcami prócz jodu selen łączy się bezpośrednio tworząc następujące związki: SeP, SeCl SeBr, – 8eF4 Se,0I, Se2Rr3. Związki te są na ogół trwalsze od analogicznych związków siarki. Dotyczy to zwłaszcza czterochlorku i czterobromku selenu, które w zwykłej temperaturze tworzą substancje stałe, krystaliczne. Podczas ogrzewania i one jednak rozpadają się całkowicie na wolny fluorowiec i odpowiedni dwuhalogenek. Te ostatnie są znane jedynie w stanie pary jako produkty dysocjacji czterohalogenków. Znany też jest fluorek selenylu, Se02F2, gaz bezbarwny, skraplający się w — 9°C, krzepnący w — 99°C. W stanie suchym nie atakuje szkła. Pod wpływem wody ulega hydrolizie na fluorowodór i kwas selenowy. Z rtęcią tworzy SeOF2,